«Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει, που μας εξευτελίζει. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα με εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες. Ήταν για να μπορέσει να αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός –αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.
Δεν πιστεύω σε αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη ύστερα από χιλιάδες χρόνια σε αυτή τη γλώσσα. Γι' αυτές τις δυο τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν, καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα.» Οδυσσέας Ελύτης.
Τα λόγια του σαν να γράφτηκαν σήμερα. Νοσταλγούμε τον τόπο μας, ενώ ζούμε σε αυτόν… Όμως δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω. Ο ίδιος έλεγε «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι. Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»
Το ίδιο ύφος και δυναμική έχουν και τα λόγια του Γ. Σεφέρη: "Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων.
Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τροφίμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή την μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δεν γυρεύω μήτε το σταμάτημα μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός».
Να προχωράμε μπροστά, λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου