Να μην πέσεις στην ανάγκη να αρρωστήσεις εν ώρα εφημερίας σε Ελληνικό κρατικό νοσοκομείο. Το όλο θέαμα παραπέμπει ευθέως σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αποπληρωμής αμαρτιών, όπου ο ασθενής καθίσταται όμηρος της μεγαλοπρεπούς διάθεσης των εκάστοτε υπαλληλίσκων του συστήματος, με συμπεριφορές Μάο-Μάο του καταφανούς συμπλέγματός τους. Μπαίνεις σε έναν χώρο και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την καθυπόταξη ανθρώπων που στερούνται τα στοιχειώδη μιας αξιοπρεπούς συμπεριφοράς την στιγμή του πόνου. Γιατί πραγματικά …πονάνε και είναι φτωχοί τούτοι οι άνθρωποι για να βρίσκονται σε αυτό το απαίσιο μόρφωμα….! Και ο πόνος δημιουργεί πανικό…. Και ο πανικός γιγαντώνεται όταν δεν έχεις χρήμα να πληρώσεις για να φύγεις από αυτό το φρικτό θέαμα που αντικρίζεις…! Η ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει είναι άνευ προηγουμένου, για να επιβεβαιωθεί η στατιστική που λέει ότι σε όποιο κράτος μπαίνει το ΔΝΤ, το προσδόκιμο ζωής πέφτει 10 χρόνια. Έχει, λοιπόν, πολύ μεγάλη σημασία, μέχρι τότε να ζεις έστω σε κλίμα αξιοπρέπειας.
Κρατικό νοσοκομείο Νικαίας
Κυριακή 17 Μαρτίου…3.30 το απόγευμα. Η επομένη … Καθαρά Δευτέρα.
Στήνεσαι [ενώ ψήνεσαι στον πυρετό] στην τεράστια ουρά από αλλοδαπούς και Έλληνες, πονεμένους, φτωχούς, φοβισμένους, ταλαίπωρους ανθρώπους, κρατώντας στο χέρι τον αριθμό προτεραιότητας που σου δίνει η υστερική νεαρή από το κουβούκλιο πληροφοριών. Η [προφανώς] νοσηλεύτρια κάνοντας εκ του προχείρου διαγνωστικές ερωτήσεις [με πεταγμένες φλέβες κ ουρλιαχτά] αξιολογώντας την κατάσταση σου πετάει στα μούτρα τον αριθμό όταν αυτή αποφασίσει να το πάρεις … Ίσως και νάχει δίκιο σε κάποιες περιπτώσεις …σε κάποιες όμως δεν έχει διάκριση [αν δεν αντέχει τέτοια δουλειά, νέα κοπέλα είναι ας ψάξει για άλλη… γνωρίζω άτομα με εξαίρετη παιδεία και πολύ ψυχραιμότερους σε διαχείριση τέτοιων καταστάσεων]. Βλέποντας κάποιοι σε αυτό το θέαμα το ανάλγητο κράτος, ρίχνουν υποτιμητικές ματιές στην ασυμπάθηστη νεαρή σκύλα και σχολιάζουν μεταξύ τους ψιθυριστά την απίστευτη συμπεριφοράς της. Κάποιοι σπάνε και ουρλιάζουν μαζί της όπως και με τους πορτιέρηδες σε μορφή ’’άντερου’’ αλλά με στυλ ’’Bodyguard’’ που ξαφνικά γίνονται ισχυροί στους ανήμπορους μιλώντας με μοναδικά άσχημο τρόπο, σε αυτούς που μόνο κουράγιο για καβγά δεν έχουν αλλά πνίγονται από το άδικο που τους βρήκε εκεί μέσα. Ζητάς τέτοιες ώρες θαλπωρή και σου έρχεται σκοτοδίνη νοιώθοντας ότι σε θεωρούν περιττό μιας που σε κυκλώνει η αίσθηση ότι έπεσες στα χέρια μιας συμμορίας αδίστακτων, έτοιμων να δικαιολογήσει ο ένας τις διαθέσεις , τις συμπεριφορές και τις παραλείψεις του άλλου, και που μόνο να σε βοηθήσουν , δεν ενδιαφέρονται.
Κυριακή 7.30 το απόγευμα. Το ηλεκτρονικό ταμπλό έχει κολλήσει από την ώρα που ήρθαμε στο νούμερο 160 κ μείς έχουμε το 176. Περιμένουμε ακόμα την σειρά μας, ενώ κάποιοι ρατσιστές Αλβανοί μάγκες με τον αέρα του [κάτσε καλά] τα έβαλαν με κάτι ταλαίπωρα ήσυχα μαύρα αγνώστου υπηκοότητας παιδάκια μέχρι 20-22 χρονών και φρίκαρα. Που είναι κάποιοι αντιρατσιστές να δούμε τι θα έκαναν ανάμεσα σε Αλβανό και μαύρο? Εμείς αδύναμοι γαρ…. είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα…. Από την ταλαιπωρία ωστόσο με έπιασε το κεφάλι μου και δεν είχα επάνω μου ούτε κανείς άλλος εκεί γύρω ένα DEPON…Παρακαλάω έναν από τους ’’Bodyguard’’ να περάσω στα περιστατικά να ζητήσω παυσίπονο και ως εκ θαύματος με άφησαν… Ξανά παρακάλι μια νοσηλεύτρια για ένα DEPON αλλά χωρίς άδεια γιατρού δεν μου έδινε [λες νάχει ναρκωτική ουσία μέσα?] …Βρίσκω έναν γιατρό στον διάδρομο. Τον ρωτάω . Δίνει το οκ στην νοσηλεύτρια. Αλλά DEPON… Νιέντε. Σε ολόκληρο νοσοκομείο δεν υπήρχε τίποτα… Στο κρατικό νοσοκομείο της Νίκαιας, ημέρα εφημερίας δεν υπήρχε ούτε ένα DEPON μα και κανένα άλλο παυσίπονο για κατάποση παρά μόνο σε ενέσιμη μορφή. Για να μου κάνουν όμως έστω και ένεση έπρεπε να πάρω αριθμό αναμονής… Χαιρετίσματα !!!!! Μου είπαν να πάω στο περίπτερο κι έτσι αφήνοντας μόνο του τον ασθενή μου ,μου λέει ο περιπτεράς πως εδώ και μήνες έχει καταργηθεί η διανομή στα περίπτερα …Γυρνάω κομμάτια και βλέποντάς με κίτρινη σαν το λεμόνι από τον πόνο, μια χαριτωμένη χοντρούλα Ρωσοπόντια … ίσαμε 60-65 χρονών αρχίζει να με ξεματιάζει και ενώ χασμουριέται και φαίνονται τα χρυσά της δόντια … με φτύνει, ενώ είναι σίγουρη ότι όλα θα μου περάσουν σε λίγη ώρα…. Μήπως να πιστέψω αυτήν από οποιονδήποτε εκεί μέσα?
Κυριακή 9- 10 η ώρα το βράδυ. Το φωτεινό ταμπλό δείχνει το νούμερο μας και σαν τρελοί μπαίνουμε στο ιατρείο του Ω.Ρ.Λ…. Ένα δωμάτιο ενσωματωμένο με το Παθολογικό εξεταστήριο …Ο Θεός να μην αξιώνει άνθρωπο να πέφτει στο θέαμα του παθολογικού. Γέροι να αγκομαχούν, νέοι πιωμένοι να ξερνούν, άνθρωποι με σπασμένα κεφάλια, μύτες, επιληπτικά επεισόδια άλλοι να φωνάζουν από κολικούς, νοσηλεύτριες να παρατούν ενέσεις και να ουρλιάζουν …ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩΩΩΩΩΩΩ, ΕΚΑΒΙΤΕΣ να φέρνουν απανωτά περιστατικά και άλλους χωρίς εμφανές πρόβλημα υγείας, δια της βίας να θέλουν να εξυπηρετηθούν πρώτοι. Οι ελλείψεις προσωπικού διαχείρισης κατάστασης κάνουν ακόμα πιο σκληρή την μαύρη πραγματικότητα και οι γιατροί αντί να αφοσιωθούν στη διάγνωση και στον σχεδιασμό της θεραπευτικής αγωγής, σπαταλάνε τον μισό τους χρόνο για να ουρλιάζουν κι αυτοί και δικαίως ’’ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΜΕ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΑΕΡΑ ’’. Ο ΩΡΛ μας στέλνει για ακτινογραφίες στο ακτινολογικό αφού πρώτα περάσουμε από το μικρό σχετικά λούκι της ουράς του ταμείου …. Εκεί ήταν εύκολα…
Κυριακή 10.30 -12 βράδυ μπήκαμε για ακτίνες… Ξανά στον ΩΡΛ. Δεν βρήκε τίποτα. Μας παρέπεμψε στο παθολογικό. Για να μην τρελάνω κόσμο καλύτερα να μην αναπτύξω κι άλλο το καθεστώς του παθολογικού… Όμως νάναι καλά ο αρχηγός…. Ο ψύχραιμος και ευγενής Κώστας ……. Γύρω στα 35-38 κάπου εκεί… Ένας νεαρός γιατρός που πέταγε τη δουλειά στο λεπτό….. Είχε γίνει άσπρος από την κούραση ο άνθρωπος. Πανί. Όμως δεν καταλάβαινε τίποτα….. Σκυλί. Ανάσα δεν έπαιρνε. Όλα τα παιδιά εκείνης της βάρδιας. Σε συνεργασία με μια κούκλα γιατρίνα την Ξανθή έκαναν την μαυρίλα της ψυχής μας Άνοιξη…. Τι ήθος είχαν αυτά τα παιδιά? Τι σθένος? Αλλά ειδικά αυτός όμως…… Η ομάδα των νέων παιδιών στην εφημερία της Κυριακής προς Καθαρά Δευτέρα, στο κρατικό νοσοκομείο της Νίκαιας θάχω να το λέω, έβαζε κάτω όλο το σύστημα …. Απίστευτο…
Καθαρά Δευτέρα ξημέρωμα 1-1 και κάτι …. Μας παραλαμβάνει ο νεαρός γιατρός. Αιματολογικές αλλά και ακτινολογικές εξετάσεις θώρακος … Άντε πάλι στις ουρές….2.30 ξεμπερδέψαμε. Μέχρι να πάρουμε όμως κ τις αιματολογικές καλές 4-5 τα ξημερώματα… Όλα αυτά, νηστικοί, διψασμένοι, πεθαμένοι από κούραση και πλήρως τσαλαπατημένοι από ηθικής πλευράς βλέποντας σκηνικά απείρου κάλλους από ανθρώπους να ουρλιάζουν ’’θα σας φέρω τα κανάλια’’ μέχρι υστερικές νοσηλεύτριες να κοπανιούνται για να εισακουστούν για χίλιους λόγους ενώ παράλληλα να έχεις αγωνία για το τι θα δείξουν οι δικές σου εξετάσεις….. που εδέησεν ο Κύριος και πήραμε στα χέρια μας μετά από ώρες….. Κι εκεί που είπαμε άντε τελειώσαμε να φύγουμε…. ΕΙΣΑΓΩΓΗ λέει ο καλός γιατρός Κώστας. Σε θέλω μέσα λέει στον σύζυγο. Μας έφυγε η ψυχή αλλά τι να κάναμε? …Είναι κάτι σοβαρό? Πνευμονία που οφείλουμε να την παρακολουθήσουμε λέει… Έχεις πρόβλημα σοβαρό δεν φεύγεις με τίποτα…. Άντε ξανατρέχα για τα χαρτιά εισαγωγής… Ο ασθενής ετοιμόρροπος από δύσπνοια, πυρετό κι από κόπωση μεταφέρετε πλέον από τραυματιοφορέα…..
Καθαρά Δευτέρα 6 η ώρα το πρωί. Μας παίρνει λοιπόν τραυματιοφορέας και τρέχουμε σαν τρελοί [λόγω εφημερίας].Μέχρι να βρούμε άκρη με τα χαρτιά και την κόπωση ζωγραφισμένη όσο ποτέ στα πρόσωπα μας ήρθε η μεγαλύτερη των εκπλήξεων….
Γ’ Παθολογική… Ότι πιο ελεεινό και τρισάθλιο έχουν δει μάτια ανθρώπου…. … σπασμένες πόρτες , βρωμιά, μπόχα, δυσωδία ούτε στις χειρότερες τρώγλες… Ένα στριμωγμένο κουβούκλιο-δωμάτιο εντός θαλάμου 27 κρεβατιών ενώ η κλίνη στερεωμένη σε χαρτόκουτα και από πάνω του παράθυρο με πεσμένους σοβάδες…. Ο ασθενής με πνευμονία θα νοσηλευόταν δίπλα από έναν [κατά τα άλλα συμπαθέστατο Πακιστανό] με πρόβλημα ηπατίτιδας και σε έναν κουφό παππού με οξεία βρογχίτιδα με ένα ραδιάκι να παίζει τέρμα παλιά λαϊκά. Από αυτά μου ήρθαν κλάματα αλλά προτίμησα να περάσω σπαστική κολίτιδα [ακόμα υποφέρω] και παράλληλα να σκεφτώ αν τελικά αξίζει περισσότερο να τρομάζει κάνεις από τα αλλεπάλληλα στρώματα της ξεφτισμένης λαδομπογιάς στους τοίχους και τα καλοριφέρ, τις σπασμένες μπαλκονόπορτες στερεωμένες με κούτες , την απίστευτη βρωμιά στους θαλάμους και τουαλέτες τα τρύπια ταβάνια κατά την είσοδο και την υγρασία από πάνω εμφανή η να αναρωτιέται για τα φάρμακα που χορηγούν αν είναι κι αυτά σε αποσύνθεση, όπως η συνολική εικόνα του νοσοκομείου. Η μήπως να λυπάται? Να λυπάται για τον εαυτό του, για τον πατέρα, την μάνα, που διέθεσαν μια περιουσία για να ευεργετηθεί σε τούτο τον τόπο με τι τόσες κρατήσεις που έκαναν το Κρατικό νοσοκομείο Νικαίας και που μετά από αυτό , θα έπρεπε να είναι ένα κόσμημα όπως και όλα τα κρατικά νοσοκομεία στην Ελλάδα . Φεύγεις από εκεί μετά από κάποιες φρικτές μέρες νοσηλείας νοιώθοντας αμελητέα ποσότητα και θέλεις να μπεις ολόκληρος στον κλίβανο που θα σε αποστειρώσει από την παραμονή σου σ’ αυτό το μόρφωμα δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης, όπως καταχρηστικά ονομάζεται, ενώ σκέφτεσαι ότι η μόνη εναλλακτική είναι η αντίστοιχη ιδιωτική περίθαλψη [το σκεπτόμαστε σοβαρά πια να μπούμε σε ιδιωτική ασφάλεια μετά από αυτό]και εφόσον κάποιος δεν έχει οικονομικούς πόρους για να σωθεί καταλήγει σταθερά αποφασισμένος, να καταφύγει στην ευθανασία, αν, ω μη γένοιτο, του πέσει λοταρία και πρέπει να νοσηλευθεί…….
Το αποτέλεσμα από τούτη την κόλαση…
Την επόμενη μέρα τον μετέφεραν στην Β’ Παθολογική δίπλα σε δυο παππούδες. Εγκεφαλικά πολλά ο ένας …τον άλλον τον ψάχνουν ακόμη …
Το φαγητό σκέτο ξερατό και κρύο.
Δεν έκοψε ούτε για μια στιγμή σε κανένα από τους αφ’ υψηλού καθηγητάδες που πέρναγαν με ύφος εφτακοσίων καρδιναλίων [και που δεν τολμούσες να ρωτήσεις τίποτα διότι δάγκωνε το υφάκι τους ] να στείλουν τον ασθενή με πνευμονία στο πνευμονολογικό και όχι στο παθολογικό, ενώ παράλληλα ήταν ακάλυπτος επί διημέρου χωρίς αντιβίωση… Διότι… ξέχασαν να του την δώσουν… κι αν δεν το υπενθυμίζαμε εμείς ακόμα έτσι θα ήταν. Βγήκαμε και μας παρακολουθεί τελικά ιδιώτης πνευμονολόγος . Συμπεραίνω πως κάτι εμείς δεν κάναμε καλά…. Μήπως έπρεπε να δοθεί κάτι από πλευράς μας που δεν δόθηκε… για να μας προσέξουν ?
’’Ο νοών νοείτω’’ ….
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτά τα Κούλουμα…. Η μαύρη μας ατυχία ήταν ότι επειδή έλειπε ο γιατρός μας, μας σύστησε την εναλλακτική της κρατικής μέριμνας διότι έκρινε επείγουσα την κατάσταση του ασθενούς … Δεν έχουμε το προνόμιο της ιδιωτικής ασφάλειας και απολαύσαμε το μεγαλείο της κατάντιας της δημόσιας υγείας.
Το μόνο ευχάριστο ….. Ένας άστεγος βρήκε μέρος στο κτήριο για να κοιμηθεί … μετά είδα κι άλλους…..
Να και κάτι χρήσιμο στην όλη ιστορία!!!
Ζητώ την κατανόηση σας για την χολή που μου βγήκε και εύχομαι από καρδιάς ποτέ κανείς να μην έχει ανάλογη εμπειρία…. Ειλικρινά ποτέ…
Αναστασία Μιχαλοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου