ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ...ΜΕΡΑ!!!!!!

Αλλος ένας ''αληθινός ηθοποιός'' πού αγαπήθηκε από τό κοινό καί πού μέ τούς ρόλους καί τίς ερμηνείες του πάντα κέντριζε, έξυνε πληγές καί ενεργοποιούσε συνειδήσεις, μέσα από τόν πιό ''όμορφο τρόπο'' πού θά μπορούσε αυτό νά γίνει.......τή σάτυρα!!!!!

Yannis Androulidakis

«-Ξέρετε γιατί στέκομαι εδώ;
-Για να νιώθετε ψηλότερος;
-Οχι, για να θυμίζω στον εαυτό μου να βλέπει πάντα τα πράγματα και από μια διαφορετική θέση».
Δεν ξέρω π...όσο πολύ εισακούσθηκαν οι παραινέσεις του Ρόμπιν Ουίλιαμς ως καθηγητή Τζον Κίτινγκ ενάντια στη συμβατικότητα. Ισως, όπως συμβαίνει πάντα, άλλοτε υπήρξαν το έναυσμα μιας πραγματικής μάχης με τα στερεότυπα και τον κομφορμισό και άλλοτε η πηγή νέων στερεοτυπικών επαναλήψεων. Είμαι όμως βέβαιος, ότι για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, αυτών που σήμερα είμαστε από 38 μέχρι -ας πούμε- 43, ο «Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» υπήρξε η πρώτη ή η βασική ανάμεσα στις πρώτες ένδειξη, αυτή που μας σχημάτισε ως γενιά, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η δολοφονία του Κένεντι σχημάτισε μια γενιά στις ΗΠΑ,
Για χρόνια πολλά, και ίσως ακόμα ασυνείδητα, κάθε τι έξυπνο ή ανόητο, πρωτότυπο ή κλισέ, υποταγμένο ή υπερήφανο, σημαντικό ή ασήμαντο που κάνουμε περνάει μέσα από το φίλτρο της ταινίας: Ντυνόμαστε ο Νειλ για να πραγματοποιήσουμε αυτό που δε μας αφήνουν, ο Τοντ για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, ο Νοξ Οβερστριτ για να ερωτευθούμε και τελικά ο Τσάρλι Ντάλτον ή ''Nουάντα'' για να υψωθούμε ρισκάροντας τη βολή μας και να συντρίψουμε τον εργοδοτικό σπασίκλα που έχει ντυθεί Ρίτσαρντ Κάμερον -και πάντα, πάντα, έχουμε στο νου μας ότι κάπου μας κοιτάζει κάποιος αδιόρατος ''captain, my captain'' και είναι περήφανος για εμάς.

Πέρασα μια περίοδο -πόσο συμβατικό αλήθεια!- που θεώρησα αυτή την ταινία αποπροσανατολιτική και μελό. Το ξεπέρασα μεγαλώνοντας όταν τα πάντα σχετικοποιούνται. Χθες αργά το βράδυ, είπα σε ένα φίλο εδώ ''Πάω για ύπνο, έχω να ξυπνήσω νωρίς αύριο'' και την έβαλα στο DVD να την ξαναδώ -8η ή 9η φορά, όπως κάθε άνθρωπος της ηλικίας μου. Eίναι μια υπέροχη ταινία και χαίρομαι που αυτή σχημάτισε τη γενιά μου, γιατί με έναν απλό και συνηθισμένο τρόπο αγαπάω τη γενιά μου.
Γι' αυτό και μόνο θα άξιζε να αγαπάμε τον Ρόμπιν Ουίλιαμς, αυτό το αρχέτυπο θλιμμένου κλόουν, που σκεφτείτε το, δεν υπάρχει ούτε ένας ρόλος του στον οποίον η αλεγρία του να μην συγκρούεται με μια κατεστημένη δυστυχία που τον λυγίζει -περίπου όπως συμβαίνει στη ζωή. Η είδηση ότι έπασχε από κατάθλιψη, δε μου προξένησε κατά περίεργο τρόπο καμία έκπληξη -όπως δε μου προξένησε ούτε για τον άλλο αγαπημένο μου θλιμμένο κλόουν τον Τζιμ Κάρεϊ. Η φάρσα είναι πάντοτε μια αντίδραση στην εγγενή κατάθλιψη Η είδηση ότι αυτοκτόνησε, πίσω από από την ανθρώπινη στεναχώρια για τη θνητή μοναδικότητα που χάνεται, υπενθυμίζει ότι η γενιά μας είναι ένα τσούρμο από μαθητές που μεγάλωσαν και πρέπει να συνεχίζουν να αρπάζουν τη μέρα χωρίς ο captain να είναι εκεί να τους βλέπει.
Θα ήλπιζα η τρυφερότητά του να συνεχίσει με κάποιο τρόπο να διαμορφώνει ψυχές και πόλεις, έστω περιστασιακά, να μη χαθεί, μα κάτι τέτοιο δε γίνεται. Ο αποχαιρετισμός του έχει κάτι τόσο δυνατό όσο το ''Thank you boys.. Thank you...'' στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών ή το ''There's no place like home... There's no place like home...'' στο Good Morning Vietnam. Του τον αναταποδίδουμε χωρίς ντροπή και χωρίς συστολή, ανεβαίνοντας πάνω στα θρανία μας.
Αντίο, oh captain, my captain...(Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Το φοβερό ταξίδι μας έχει τελειώσει•
Το πλοίο βάσταξε κάθε βιτσιά, το έπαθλο που αποζητήσαμε το έχουμε σηκώσει•
Το λιμάνι είναι κοντά, ακούω τις καμπάνες, συνεπαρμένο κόσμο,
Ενώ τα μάτια τους ακολουθούν τη σταθερή καρίνα, το σκάφος βλοσυρό και θαρραλέο:
Μα ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
Ω οι αιμοσταγείς στάλες του κόκκινου,
Εκεί στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
Πεσμένος κρύος και νεκρός)........