To κίνημα δεν είναι αναλώσιμο και είδος προς εκμετάλλευση, είναι η βάση σταθερότητας και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ κοινωνίας και πολιτείας.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, οτι προτεραιότητα του κινήματος, είναι να διακρίνει αστοχίες, λάθη και παραλείψεις, να τα επισημαίνει, να τα διεκδικεί με κάθε δυνατό τρόπο χωρίς να παίρνει κατευθύνσεις και καθοδήγηση και να κερδίζει νίκες αποδίδοντας τες στο κοινωνικό σύνολο για το οποίο και εργάζεται.
Ολα αυτά σε ενα αυστηρά πολιτικό πλαίσιο, που θα παντρεύει την πολιτική τοποθέτηση με προτάσεις, με τη διεκδίκηση και τον Ακτιβισμό που είναι πράξη εξόχως πολιτική και καταλυτική στις περισσότερες περιπτώσεις.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και προ πάντων δεν θα πρέπει να υποτιμάμε, οτι τα τελευταία χρόνια, στη συνείδηση των πολιτών αλλά και της πολιτείας, ο Ακτιβισμός ''νομιμοποιήθηκε και καθιερώθηκε σαν υψιστη πράξη Αντίστασης και Ανατροπής και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο και τον συνδετικό κρίκο μεταξύ πολιτείας και κοινωνίας''
Κλείνοντας.
Σήμερα που μιλάμε, δεν θα είχαμε την πολυτέλεια της ''πορείας προς την Ελπίδα'' εαν τα ''Ακτιβιστικά κινήματα Αλληλεγγύης, Ανυπακοής και Αντίστασης δεν είχαν συντελλέσει τα μέγιστα καταθέτωντας ψυχή και αυταπάρνηση, στην σημερινή Ανατροπή που όλοι μας χαιρόμαστε και καμαρώνουμε.
Αυτά για να μην ξεχνάμε το δρόμο που έχουμε μπροστά μας, τις υποχρεώσεις μας που είναι αυτονόητες ''αλλά και τα δικαιώματά μας'' που θα πρέπει να γίνονται ''απόλυτα σεβαστά'' απο την πολιτεία.